Odcinek 241 streszczenie (112/113 turecki)

Fatma czeka z niecierpliwością na Sokollu. Męża spóźniony przychodzi.

Selimem i Nurbanu dołączają do towarzystwa.

Fatma winszuje admirałowi. Następnie mówi, że chce go bliżej poznać. Podobno służy Hurrem? Mehmed mówi, że szanuje wszystkie sułtanki, a najbardziej sułtana. Fatma chce, aby zachował lepiej ostrożność. Może kiedyś się to zmieni? Admirał wychodzi.

Wieczerza u Mihrunnisa trwa w najlepsze. Bracia śmieją się, spędzają razem czas. Wzrok Beyazıta i Selima spotyka się na chwilę. Selim wspomina, kiedy brat przegrywał z nim w walce na miecze. Mihrimah pokazujemy bratom szkatułę, którą dostała od ojca, a on od weneckiego doży. Chcą sprawdzić, jak to działa. Mihrimah wspomina, kiedy Beyazıt rozłożył to dawniej na drobne kawałki, bo Selim powiedział, że w środku jest dżin. Od tego rozpoczęła się ich kłótnia.

Mihrunnisa jest smutna, Mustafa ma coraz więcej wrogów. Nadchodzą trudne czasy. Yahya twierdzi, że jej obecność dodaje księciu sił, zmienił się. Kobieta twierdzi, że mąż jest i dla niej wsparciem, chociaż musimy się bać także i o własne życie.

Atmaca siedzi w tawernie. Dosiada się do niego kobieta.

Cevher śpi z Sumbulem. W pewnym momencie do pokoju wchodzi mężczyzna z nożem, jest zły, że nie wykonała ona zadania.
Kobieta budzi się z krzykiem. To był tylko sen. Martwi się, co teraz zrobi.

Kobieta zaprasza Atmacę na górę. Mężczyzna nie chce jednak zapomnieć. Wspomina, że zobaczył pewną kobietę (Mihrunnisę) po raz drugi nadzieje brzegiem rzeki. Wciąż pamięta tamtę scenę. Wystarczyło jedne spojrzenie, aby zgubić się w jej oczach. Zabił już wielu ludzi i nie pamięta twarzy żadnego z nich. Czy teraz uda mu się zapomnieć?

Nurbanu cieszy się z ciąży, to już szósty miesiąc. Mihrunnisa chciałaby odwiedzić wszystkich braci, a najpierw Mustafę. Selim wspomina, kiedy Beyazıt przyjechał do niego potajemnie, trzeba przecież uprzedzić, a nie wkraczać. Mustafa próbuje uspokaja braci. Nikt nie ma zamiaru ich atakować. Selimem wychodzi z Nurbanu, Beyazıt zarzuca mu, że brat jak zwykle ucieka. Książę zatrzymuje się i Beyazıt z Selimem zaczynają się bić. Mustafa ich rozdziela. Selim krzyczy, że braci opętała zazdrość, bo jest on w prowincji koronnej. Wychodzi z pałacu wraz z Nurbanu.

Reszta rodzeństwa wciąż jest razem, siedzą przez dłuższy czas w milczeniu. Mihrimah jest zła, że Beyazıt do tego dopuścił. Mustafa obawia się konsekwencji, kiedy sułtan się dowie. Sułtanka obwinia się, że to ona zaprosiła braci.

Selima jest wściekły. To zapowiedź sporów, które nadejdą po śmierci Sulejmana. Nie jest głupi, według nich nie zasłużył na Manisę. Pokazuje Nurbanu pierścień od ojca, wyrzuca go na podłogę. Skoro braciom na nim zależy, mogą go zabrać. Nurbanu nalewa mężczyźnie wina.

Mihrunnisa wiesz widzi się w lesie z Mustafą.
Atmaca zastanawia się, co teraz będzie. Yahya zostawia wszystko przeznaczeniu.
Mihrunnisa tęsknię za mężem. Chce już wrócić do Amasyi, nic ją już nie łączy z Kostantynopolem.

Rustem spotyka się z Sokollu. Chce wiedzieć, gdzie był wczoraj, znać każdy krok. Pierwszą inspekcję floty admirał zrobi razem z nim.

Cevher spotyka się z Yavuzem. Przekazuje wieści, które usłyszała od Sumbula na temat sekretnej komnaty Hurrem,  z której podsłuchuje ona obrady Dywanu.

Atmaca przychodzi po Mihrunnisę.

Fatma widzi, że coś trapi Mustafę. Księcia nie obchodzą jednak Sokollu. Mahidevran równie się martwi. Księcia poruszyły wczorajsze wydarzenia, walka braci. Jeśli raz poleje się krew, każdy na tym ucierpi.

Selim wciąż śpi. Widzi Mustafę i Beyazıta klęczących przed nim w białych szatach. Bierze miecz i podchodzi do Beyazıta. Bierze go za włosy. Przychodzi jeszcze jednak Cihangir. Beyazıt i Mustafa się śmieją.
Książę budzi się, woła straże.

Huricihan nastraja skrzypce. Fatma ją obserwuje. Pyta się, czy sułtanka jest na nią zła. Huricihan nie chciała jej tylko obarczać problemami. Melek szepcze coś Fatmie na ucho. Sułtanka się cieszy, jeśli to prawda, to będzie koniec Hurrem.

Atmaca prowadzi Mihrunnisę lasem. Kobieta jest niecierpliwa.

Nurbanu chce się natychmiast widzieć z Hurrem. W środki jest jednak Mihrimah. Zdaje relację z kolacji w jej pałacu. Matka ją jednak uspokaja. To wszystko minie. Nurbanu wkracza do komnaty. Selim poszedł prosić o zwolnienie ze stanowiska.

Fatma idzie z Melek sprawdzić, gdzie może być sekretna komnata. Sułtanka wspomina, kiedy spotkała na korytarzu Sumbula.

Tymczasem Hurrem spotyka Selima na korytarzu.
Sulejman jest pogrążony w lekturze. Lokman Ağa zapowiada nadejściem księcia. Władca prosi syna do siebie.

Hurrem jest wściekła na syna. Jeśli sułtan mianuje na jego miejsce Mustafę? Zabrania mu rezygnacji.
Selim wchodzi do środka. Całuje dłoń ojca, a następnie prosić o zwolnienie ze standardem gubernatora Manisy. Nie jest w stanie dźwigać ciężaru. Sulejman jest zły na syna. Książę wyjaśnia, że decyzja ojca doprowadzi do tragedii, ma na myśli jego relacje z braćmi. Nie może zaznać spokoju. Woli wyjechać i oddać Manisę. Władca wzywa Lokman Ağę.

Fajna penetruje korytarz. W pewnym momencie płomień świecy się porusza.

Hurrem spotyka przed komnatą sułtana Mustafę. Książę wyjaśnia, że ona sama skłóciła swoich synów. On zawsze będzie kochał swoje rodzeństwo, ale wobec niej i Rustema będzie bezwzględny. Nadciągają także Beyazıt i Cihangir.

Mihrunnisa chce wiedzieć, ile będą iść. O co chodzi? Atmaca wyciąga sztylet. To najlepsze dla księcia. Kobieta patrzy mu prosto w oczy, ma ostatnią prośbę. Chce umrzeć bez rozlewu krwi. Nie można przelać krwi z rodu Osmanów. Jest w ciąży.

Melek próbuje odsunąć drzwi, nie może jednak tego zrobić. Wzrok Fatmy spoczywa na latarni. Porusza nią, a wrota otwierają się. Kobiety wchodzą do środka. Wchodzą do pomieszczenia, widzą otwór w ścianie, z którego słychać odgłosy z posiedzenie Dywanu. Fatma szepcze, że to już koniec Hurrem.

Sulejmana patrzy na swoich synów w swojej komnacie. Wezwał ich do siebie, bo musi przypomnienie, iż to on mianował Selima gubernatorem Saruhanu i jeśli ta decyzja będzie podważona, zostanie to odebrane jako zniewagę sułtana. Nikt nic nie mówi, wiec niech posłuchają - dopóki Sulejmana żyje, Selim będzie władał Manisą. Mustafa i Beyazıt są rozczarowani, a Hurrem i Selim dumni.

Nurbanu powstrzymuje Selima przed piciem. Książę wspomina jednak słowa ojca, jest dumny. Bracia byli cicho jak trusie

Tymczasem Beyazıt żali się matce. Hurrem prosi, aby gniew nie zaślepił syna. Ojcu chodzi tylko o Mustafę. Beyazıt śmieje się, oby wszyscy byli uczciwi jak Mustafa.

Fatma spotyka się z Mahidevran i Mustafą. Matka księcia wyznaje, że Selim został wyznaczony na następcę sułtana. Fatma zdradza jednak tajemnicę Hurrem o komnacie. Jest dumna, to koniec.