Selim cały i zdrowy wraca do seraju. O wszystko obwinia Mustafę. Matka, na prośbę Nurbanu, usiłuje go dowartościować. Na targu plotki jednak szaleją, wszyscy obwiniają Selima za tchórzostwo, a chwalą posłuch janczarów w stosunku do Mustafy.
Hürrem dziękuje Mustafie za uratowanie syna. Wyznaje, że sama chciałaby mieć takiego potomka i żałuje, że Mustafa nie jest jej dzieckiem. Stoją jednak po obu stronach barykady i szczęście jednego oznacza porażkę drugiego.
Do seraju przyjeżdża Mahidevran. Nie ukrywa, że nie potrafi płakać nad umierającym sułtanem, wciąż ma w pamięci los swój i syna, odtrącenie na rzecz Hurrem. Przybywa także poseł z Hercegowiny, chce widzieć się z Rustemem. Woła go po pierwotnym imieniu - Borys. Przedstawia się jako jego brat, ale wezyr spieszy się do domu. Myśl nie daje mu jednak spokoju.
Mihrimah zarzuca Mustafie, że dąży do władzy. Książę nie zaprzecza, ale to marzenie każdego księcia. Pałacem wstrząsa jednak wspaniała wiadomość - sułtan odzyskał przytomność. Rodzina zbiera się dookoła jego łoża. Po lewej stronie jest Hurrem z synami, naprzeciwko Mustafa z matką oraz Fatma. Na wprost od sułtana Cihangir oraz Mihrimah - osoby, które nie są głównym punktem rozgrywek o tron. Sulejman przygląda się rodzinie - Mahidevran i Hurrem wymieniają pełne nienawiści spojrzenia, a Mustafa uśmiecha się do ojca.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz