Odcinek 177 streszczenie

Mehmet rozmawia z Esmahan, a Bali Bey z Mihrimah. W tle Beyazıt i Selim walczą na miecze. Sułtanki wracają do pałacu.

Mahidevran woła Yahyę. Mówi, że powinien ponieść konsekwencje swojej decyzji, Mihrimah dla niego nie istnieje i powinien myśleć o bezpieczeństwie księcia. Potem upewnia się, że upamiętniono pamięć Ibrahima, rozdając chałwę.

Afife wyjaśnia Hurrem, czego dowiedziała się w sprawie napadu. Mówi, że służąca, która chciała ją zabić, służyła w pałacu od dwóch lat, a Hurrem od czterech miesięcy i wszyscy mówią o niej dobrze. Afife ma wątpliwości co do Fahriye, ale Hurrem odpiera, że gdyby służąca chciała, zabiłaby ją, więc ona jej ufa. Zarządczyni chce jednak odesłać bohaterkę do Starego Pałacu.

Tymczasem Fahriye wyjaśnia Şah i Gulfem, czemu w końcu nie zamordowała sułtanki. Şah chwali ją za myślenie i mówi, że będzie ona jej służyć.

Sułtan patrzy na ogień w kominku, jest zamyślony. Powoli otwiera drzwi i wychodzi. Zerka w stronę pustego gabinetu Ibrahima, coś przykuwa jego uwagę. Widzi, jak stoi tam Bali Bey, ale z daleka myśli, że to sylwetka zmarłego przyjaciela, podchodzi bliżej. Kiedy Malkoçoğlu się odwraca, wyrywa sułtana z zamyślenia. Bali Bey proponuje, że zajmie się śledztwem w sprawie napadu na Hurrem, ale Sulejman chce zająć się tym sam.

Fahriye opowiada Hurrem, że pochodzi z Węgier. Została porwana jako mała dziewczynka, nie wie, co stało się z jej siostrą. Hurrem każe Sumbulowi, aby w nagrodę przyniósł dla służącej duży woreczek złota. Kiedy Fahriye odchodzi, Sumbul mówi, że Afife wszystko wyolbrzymia. Hurrem każe przyjąć Fahriye na jej służbę.

Sułtan stoi na balkonie, wciąż zamyślony. Przychodzi do niego Şah. Sułtanka mówi, że martwi się o Hatice, która nie śpi i nie je. Sulejman mówi, że podjął decyzję w jej sprawie, a Şah wie doskonale, co dzieje się w pałacu.

Papież rozmawia z kardynałami. Mówi, że na morzu w pobliżu Włoch zaczynają się pojawiać statki Osmanów. Każe przywołać słynnego Antonia pri Maldo, bohatera. Potem bohater na targu jest witany przez mężczyzn. Jeden z nich przesiada z nim. Wyjaśnia, że będzie on towarzyszył posłowi, który zostanie przedstawiony sułtanowi. Jednak przybył Bali Bey, więc ten plan raczej nie wypali.

Trwają obrady Dywanu. Ayaz Paşa przedstawia plany wojenne. Lufti Paşa wyjaśnia, że nie warto ufać Wenecji, bo nigdy nie będzie ich wspierać. Ayaz jest jednak innego zdania. Sulejman podziela zdanie Lufti Paszy.

Służąca czesze włosy Mihrimah. Sułtanka każe wezwać Zumrut Ağę, dowiaduje się, że Hurrem kazała go wygnać.

Widzimy scenę, w której Hatice spędza czas z dziećmi. Huricihan mówi smutno, że nie pojadą do Edirne, a kiedy Hatice chce jej to obiecać, to dziewczynka nie chce. Nadchodzi sułtanka Şah, dzieci są zabrane. Proponuje siostrze, aby wyjechała do Manisy z dziećmi, to decyzja sułtana, który uważa, że ma ona udział w spisku przeciwko Hurrem.

Fahriye dziękuje Hurrem, że ta przyjęła ją na służbę. Do komnaty wchodzi Mihrimah, pyta się, dlaczego wygnała Zumrut Ağę bez jej wiedzy. Hurrem odpowiada, że wie, na czym polegała jego wierna służba i nie chce widzieć żadnych posłańców z listami. Do Hurrem przychodzi zdenerwowana Gulfem. Wyrzuca jej, że przez nią sułtan wygnał Hatice do Manisy. ,,Modlę się, aby pewnego dnia Twoje dzieci poznały Twoje prawdziwe oblicze" Podsumowuje Gulfem, po czym Hurrem wygania ją z komnaty.

W pałacu wciąż trwa rozmowa Hatice z Şah. Sułtanka mówi, że nigdzie nie wyjedzie z pałacu, gdzie poślubiła Ibrahima i przeżyła z nim tyle szczęśliwych chwil. Każe przekazać sułtanowi, że prędzej umrze, niż opuści ten pałac.

Hurrem prosi sułtana, aby przemyślał swoją decyzję odesłania Hatice do Manisy, bo jak zwykle wszyscy będą ją oskarżać. Po chwili przychodzi Şah, a Hurrem zostawia ich samych. Huban przekazuje, że ich siostra nie chce wyjeżdżać.

Hatice gra na skrzypcach, kiedy przychodzi sułtan. Mówi, że tego utworu uczył ją Ibrahim ostatniej nocy i obiecał jej, że reszty nauczył ją później. Tę melodię matka grała mu do snu. Przyznaje się, że chciała i nadal chce zabić Hurrem, bo wtedy odpłaciłaby mu za swój ból.

Şah dziękuje Hurrem za jej wstawiennictwo u sułtana.

Sulejman mówi, że Hatice wyjedzie, aby wyzdrowieć i zapomnieć, a siostra mówi, że tego nie chce i jaki człowiek jest zdolny, aby puścić w niepamięć coś tak okropnego. Wyjaśnia, że on chce jej wyjazdu, bo przypomina jej Ibrahima. Sułtan przekazuje Hatice, że jeśli nie wyjedzie, to odbierze jej dzieci, bo nie jest w stanie
Twoje oczy, pani rozjaśniają Dunaj, noc i moją duszę. Tak bardzo za Tobą tęsknię, a ja za Tobą. Każdego dnia o każdej nocy myślę o tobie. Twój sługa Ibrahim oślepiony twym blaskiem niczego innego nie pragnie. Moja miłość jest wieczna, nasza miłość nam wystarczy.

Hatice żegna się z Gulfem, obie płaczą. Potem sułtanka bierze dzieci za ręce i wychodzą z ogrodu, a Gulfem żegna ich spojrzeniem.

Hurrem spotyka Şah na korytarzu. Wyraża nadzieję, że Hatice wróci szybko w pełni sił. Mówi, że wybrała już pałac dla Lufti Paşy i Şah - pałac na Yenibakçe.

Do Topkapi przybył poseł, sułtan przyjmuje audiencję. Bali Bey upewnia się, że został on przeszukany, a Antonio obserwuje wszystko uważnie.

Antonio jest już w Konstantynopolu - takie wieści docierają do papieża. Doradcy zwracają uwagę, że jego misja jest bardzo ważna - jeżeli próba zamachu na sułtana się nie powiedzie, to w Rzymie nie zostanie kamień na kamieniu.

Do Manisy przyjeżdża Hatice, Mahidevran ją wita i pyta się, czy to wszystko sprawka Hurrem. Sułtanka nie odpowiada.

Mustafa rozmawia z Yahyą o niedawnych planach wojennych. Żałuje, że gdyby Ibrahim był wodzem naczelnym, to wyprawa na Włochy byłaby na pewno udana, a ponadto Paşa miał dobre kontakty z weneckim dożą. Sułtanki z Osmanem i Huricihan wchodzą do komnaty. Mustafa wita ich i całuje dzieci.