Odcinek 180 streszczenie

Hurrem wraca do pałacu i przytula synów. Cihangir zostaje przy niej dłużej (jaki on jest słodki w tej scenie) i po raz kolejny tuli się do matki. Hurrem ma łzy w oczach. Mihrimah przeprasza ją, przyznaje się, że popełniła błąd ufając sułtance Şah.

Do komnaty wchodzi Sumbul. Rozmawiał z Mustafą Paszą i sułtan o niczym się nie dowie. Kiedy Mihrimah wychodzi, sługa pyta się o czym rozmawiała z Şah.

Gulfem pyta się Şah, czemu tak postąpiła, ponieważ nie tylko Hurrem, ale wszyscy byli pełni niepokoju. Sułtanka mówi, że musiała tak postąpić.

Tymczasem Hurrem wyjaśnia, że Şah chce zająć miejsce Hatice - a ona jest jej jedyną przeszkodą. Chroniła ją jedynie miłość i wierność sułtanowi. Sułtanka uważa, że Nigar pomaga Şah, ponieważ namawiała ją do oddania dzieci, ale Afife ufa w dalszym ciągu.

Afife przychodzi do pałacu Hatice, jest na nią zła za intrygę. Şah wyjaśnia, że jeśli trzeba, to sama wyjaśni wszystko sułtanowi. Nie ma dowodów na to, że ona to zrobiła, zresztą wszyscy znają ją i Hurrem. Şah wyjaśnia jeśli chcesz zabić wiedźmę musisz być jak ona - tak samo okrutna, odważna i bezczelna.

Mahidevran jest zła, że przywołała kobietę, która para się czarami do pałacu, książę będzie zły. Hatice każe wpuścić Salihę Hatun.

Mustafa spędza czas z Nergissah, towarzyszy im Ayşe. Kiedy wychodzą, Yahya przekazuje wiadomości z frontu wojennego. Książę mówi, że bez Ibrahima ta wyprawa raczej nie skończy się zwycięstwem, ta wyprawa pomoże pojąć sułtanowi, jakimi ludźmi się otacza.

Sulejman czyta list. ,,Gdyby tak dosięgła mnie strzała twojego spojrzenia. (...) Moje serce nie wie, czym jest spokój, jeśli wciąż trzymam uchylone drzwi mojego spojrzenia i każdy z nich cierpi z tęsknoty. (...) Muhibbi nie odnajdzie już tęsknoty (...), bo jej ruiny leżą."

Saliha mówi Hatice, że widzi cierpienie. Sułtanka trzyma się cienia, który jest ciemniejszy niż noc. Zarzucili mu worek na głowę, dusza Ibrahima nie zaznała spokoju, on czeka na nią. Widzi kobietę, która czeka nad studnią i płacze ukradkiem. Ma skrzynię, która wygląda jak otwarta trumna. W tej skrzyni jest jedna łza, zmieszana z kroplą krwi.

Selim pyta się Mehmeta, czy słyszał, jak wyły wilki. Sułtan opowiada synom, jak polują wilki. Nadchodzi Bali Bey, przekazuje, że złapali szpiega, a papież chce wciągnąć Wenecję do wojny. Szpieg - Giovanni zostaje ścięty, a Selim wymiotuje. Książę jest na siebie wściekły. Każe zakuć do falaki żołnierza o imieniu Hassan, ponieważ drwi on sobie z niego.

Mustafa mówi, że dzieciom Paszy nie może nic zabraknąć, obiecał mu to. Mahidevran rzeknie, że Hatice rozpacza coraz bardziej z każdym dniem, nie widuje się nawet z dziećmi, szuka pociechy u wróżek. Książę obiecuje, że porozmawia z sułtanką.

Saliha odprawia swoje sztuczki na Hatice. Fidan daje sułtance list ze stolicy. Hatice wściekła wpada do komnaty księcia, pyta się, czy to prawda, że Şah przeniosła się do jej pałacu.

Şah rozmawia z sędzią. Przekazuje jedną ze swoich posiadłości na działalność charytatywną, chce, aby Ebsuud zajął się formalnościami.

Kiedy sędzia wychodzi, spotyka przed pałacem Hurrem. Sułtanka przynosi Şah rzeczy z piwnicy, które sobie zażyczyła. Okazuje się, że należały one do Ibrahima, a Şah chce je wysłać Hatice. Hurrem zaprasza sułtankę do siebie.

Na korytarzu Mercan zatrzymuje Fahriye. Pyta się, skąd Hurrem wiedziała, że chcą przenieść rzeczy. Każe jej wypytać Sumbula o plany Hurrem.

Mahidevran stara się przekonać Hatice, aby poczekała z powrotem do Konstantynopola do powrotu sułtana, książę także. Hatice dziękuje za miłe przyjęcie, ale tam jest ich pałac - jej i Ibrahima, a tamte ściany kryją jej wspomnienia i nie może pozwolić, aby mieszkał tam ktoś inny. Kiedy Mustafa próbuje przekonać ją, że Ibrahim nie żyje, Hatice ma łzy w oczach i mówi, że nigdy o nim nie zapomni. Po prostu chce wrócić do domu i tam wychowywać swoje dzieci.

Ayaz przekazuje sułtanowi informacje o sukcesach Lufti Paszy. Przybywa poseł od Barbarossy, który pisze, że statki weneckie zatopiły jeden z ich transportowców, a flota Wenecji rozpoczyna działania. Sulejman krzyczy wściekły, co to jest za atak, skoro Wenecjanie zabili 300 ich ludzi. Malkoçoğlu mówi, że z Wenecją jako wrogiem zostaną wzięci w dwa ognie. Sułtan postanawia wyruszyć na Wenecję.

Kardynałowie informują papieża o utracie Otranto. Papież mówi, że nie mogą odwrócić się od Francji i natychmiast muszą zakończyć konflikt Franciszka z Karolem.

Barbarossa sugeruje, że powinni zaatakować wyspę Korfu. Kiedy Ayaz się sprzeciwia sułtan mówi, że wcześniej wezyr uważał także, że Wenecja nie włączy się do wojny.

Afife jest zdziwiona przybyciem Hatice do Topkapi. Tymczasem Şah relaksuje się w hamamie. Hatice przychodzi do Hurrem, pokazuje mu list, w którym donosi jej o przeprowadzce Şah. Hurrem próbuje nastawić ją przeciwko Şah - to ona najbardziej skorzystała ze śmierci Ibrahima.

Mihrimah jest zdziwiona z powrotu Hatice, prosi Sumbula o potwierdzenie informacji. Potem Esmahan pyta się jej, czy dostała jakiś list od Bali Beya.

Selim pyta się Malkoçoğlu, kiedy wrócą do pałacu. Książę stara się udawać dzielnego, kiedy Bali Bey wyjaśnia mu, na czym polega wojna. Malkoçoğlu otrzymuje list od Mihrimah. Przerywa mu wezwanie przez sułtana. Kiedy wychodzi, Rustem wkrada się do namiotu i czyta list od Mihrimah.

Hatice wraca do swojego pałacu. Po chwili wita ją Mercan. W sułtance odżywają wspomnienia. Nagle jej oczom ukazuje się skrzynia z rzeczami . W środku jest list, sułtanka czyta go. Kiedy Şah ją wita, Hatice jest na nią wściekła, że przetrzymuje rzeczy Ibrahima w swojej komnacie. Potem pokazuje jej list - list miłosny napisany przed laty przez Şah do Ibrahima. Sułtanka zaniemawia.